4η Πανελλήνια Ημέρα Σχολικού Αθλητισμού

Ένας παγκόσμιος πρωταθλητής! 

Ένας παραολυμπιονίκης !  

Ο Μανόλης Στεφανουδάκης, στο Σχολείο μας.

Ένας κορυφαίος αθλητής, ένας παγκόσμιος πρωταθλητής, ο παραολυμπιονίκης αθλητής αλλά και ο αγωνιστής και αγωνιζόμενος άνθρωπος, Μανόλης Στεφανουδάκης σήμερα στο Σχολείο μας.

Οι επιτυχείς προσπάθειές του στους αγώνες, που τον έφεραν στην πρώτη θέση και του χάρισαν το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο, και τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή φαίνεται ότι δεν ήταν οι μόνες.

Σημαντικότερη ήταν η μέγιστη προσπάθεια Ζωής που ο σημερινός μας καλεσμένος κατέβαλε για να σταθεί αγέρωχος μπροστά στον Ψηλορείτη και να του πει πως το ύψος και το βάθος της ψυχής μετράει, σαν η μοίρα διαλέγει το αναπόφευκτο.

Παρατηρώντας τη διαδρομή του ως αθλητή, εύκολα καταλήγει κάποιος στο συμπέρασμα ότι η απόκτηση του ολυμπιακού μεταλλίου και η ανάδειξή του στο άθλημα του ακοντισμού ήταν το όχημα, μέσω του οποίου ο κύριος Στεφανουδάκης θέλησε να κοινωνήσει σε μικρούς και μεγάλους τις βασικές αρχές και αξίες που τον οδήγησαν στην επιτυχία. Επιτυχία, που δεν συνέχεται με την προσωπική ανάδειξη και αναγνωρισιμότητα αλλά με τις αξίες που πρέπει να διαθέτει ο σύγχρονος άνθρωπος για να νικήσει στον στίβο, της κάποιες φορές δυσκολότερης, ζωής.

Με γνώμονα το τετράπτυχο ονειρεύομαι, στοχεύω, προσπαθώ, πετυχαίνω, ο ολυμπιονίκης μας, έδειξε ότι ο αγώνας για να πραγματοποιήσουμε τους στόχους μας είναι σκληρός και προσωπικός αλλά η επιτυχία άξια και λυτρωτική. 

   
Συνάδελφοι, Αγαπητά μας παιδιά,

Ο Μανόλης Στεφανουδάκης, ορμώμενος από τη Γαλιά του δήμου Μοιρών, έμαθε το πλάτεμα του νου και της ψυχής από την πεδιάδα της Μεσσαράς, κι έθρεψε τον νου με τους μύθους του Σαρπηδόνα της Φαιστού. Από αυτές τις ρίζες ποτισμένος, γεμάτος από τον αέρα της θάλασσας του Λιβυκού δε θα μπορούσε να υποκύψει, όταν τα πόδια αδύναμα μετά από τροχαίο, τον καθήλωσαν στο αμαξίδιο. Τα φτερά της ψυχής τον ανέβασαν στο βάθρο του προσωπικού αγώνα και της προσήλωσης στο ευ αγωνίζεσθε.  
Μας δίδαξες, αγαπητέ Μανώλη, πως η ψυχή, αν δεν έχει κάτι το ανέφικτο να διεκδικήσει, μεταναστεύει, ότι η ουσία της προσπάθειας είτε το θέλουμε είτε όχι ταιριάζει πιότερο με τον πόνο παρά με τη χαρά.
Η χαρά έρχεται και φεύγει σαν την κλέφτρα, αυτός είναι ο μεγάλος ρόλος της, μα είναι ο πόνος και ο αγώνας, που εγείρουν πάθη και σωριάζουν κάστρα και κάνουν το ελάχιστο μέγιστο.

Η παρουσία σου αγαπητέ Μανώλη, είναι για τους μαθητές και όλους εμάς ένας απόπλους για ταξίδια δύναμης και επιμονής αλλά και ένας περίπλους της σημασίας της ταπεινότητας και του αυτοσεβασμού.

Η παρουσία σου δεν είναι απλώς τιμητική αλλά δρόμος, ιδέα, ελπίδα και προοπτική που σαν νωπογραφία θέλουμε να αποτυπωθεί στις ψυχές μας και στις ψυχές των μαθητών και να τις εμπλουτίσει.
Αυτό που πιστεύω ότι λείπει από την εποχή μας είναι το καθαρό παράδειγμα για να μας καθοδηγεί. Kι έρχεσαι εσύ, παράδειγμα λαμπρό να μας πεις
πότε ξεκινάς,

πότε φτάνεις,

πότε υπάρχεις,
πότε ζεις!

Μανόλη, σε ευχαριστούμε!

Ο Δ/ντής του Σχολείου

Χαχλάκης Γιάννης